Perjanjian Lama berkait dengan kitab suci agama Yahudi Tanakh dengan beberapa variasi dan tambahan. Agama Yahudi menggunakan istilah Tanakh untuk merujuk kepada peraturan-peraturan agamanya, yang kemudian diambil sebagai Perjanjian Lama dalam agama Kristian. Dalam akademik, istilah Bible Ibrani (Hebrew Bible) selalunya digunakan untuk merujuk kepada Tanakh atau Perjanjian Lama. Dalam agama Kristian Ortodoks, teks yang sama dikenali sebagai Septuagint yang diterjemahkan dari bahasa Greek.
Perjanjian Lama dianggap kitab suci untuk kedua-dua penganut Yahudi dan Kristian. Mereka percaya Tuhan memberi inspirasi untuk manusia menulisnya. Kitab ini mengandungi buku yang berbeza dan ianya mengenai Tuhan, dan orang Israel.
Berdasarkan isinya dan gaya penulisan, Perjanjian Lama dapat dikelompokkan menjadi 5 bahagian utama iaitu;
- Kitab Taurat (5 kitab),
- Kitab Sejarah (12 kitab),
- Kitab Puisi (5 kitab),
- Kitab Nabi-nabi Besar (5 Kitab) dan
- Kitab Nabi-nabi Kecil (12 Kitab).
Terdapat 39 buah buku dalam Perjanjian Lama, antaranya;
1. Kejadian (Genesis)
2. Keluaran (Exodus)
3. Imamat (Leviticus)
4. Bilangan (Numbers)
5. Ulangan (Deuteronomy)
6. Yosua (Joshua)
7. Hakim Hakim (Judges)
8. Rut (Ruth)
9. 1 Samuel (1 Samuel)
10. 2 Samuel (2 Samuel)
11. 1 Raja Raja (1 Kings)
12. 2 Raja Raja (2 Kings)
13. 1 Tawarikh (1 Chronicles)
14. 2 Tawarikh (2 Chronicles)
15. Ezra (Ezra)
16. Nehemia (Nehemiah)
17. Ester (Esther)
18. Ayub (Job)
19. Mazmur (Psalm)
20. Amsal (Proverbs)
21. Pengkhotbah (Ecclesiastes)
22. Kidung Agung (Song of Solomon)
23. Yesaya (Isaiah)
24. Yeremia (Jeremiah)
25. Ratapan (Lamentations)
26. Yehezkiel (Ezekiel)
27. Daniel (Daniel)
28 . Hosea (Hosea)
29. Yoel (Joel)
30. Amos (Amos)
31. Obaja (Obadiah)
32. Yunus (Jonah)
33. Mikha (Micah)
34. Nahum (Nahum)
35. Habakuk (Habakkuk)
36. Zafanya (Zephaniah)
37. Hagai (Haggai)
38. Zakharia (Zechariah)
39. Maleakhi (Malachi)
Perjanjian Lama adalah koleksi kitab-kitab yang ditulis sebelum Yesus memulakan layanannya dan diterima oleh masyarakat Kristian sebagai kitab suci. Secara amnya, ia adalah seiras dengan Kitab Yahudi dan cuma berbeza dari segi susunan kitab-kitabnya. Beberapa mazhab dan tradisi Kristian juga menggabungkan beberapa naskhah kitab lain didalam kanon Perjanjian Lama. Kitab-kitab yang ditambah ini dikenali sebagai Deuterokanonika ataupun Apokrifa.
Kitab-kitab Apokrifa atau Deuterokanonika Apabila Jerome menterjemahkan Alkitab kepada bahasa Latin (Alkitab Vulgata) pada awal kurun ke-5 Masehi, beliau telah menggunakan teks Masoretis sebagai teks dasar untuk penterjemahan Perjanjian Lama. Alkitab Vulgata ini menjadi teks umum yang diguna pakai oleh masyarakat Kristian daripada tradisi Barat.
Masyarakat Kristian daripada tradisi Timur pada amnya menggunakan teks Septuaginta sebagai teks dasar untuk penterjemahan Perjanjian Lama. Kebanyakkan daripada penterjemahan moden hari ini menggunakan kedua-dua teks Masoretis and Septuaginta sebagai teks dasar dan rujuk silang dan juga merujuk kepada teks-teks kuno yang lain seperti Naskhah-Naskhah Laut Mati (Dead Sea Scrolls).
Kitab-kitab yang dikandungi didalam teks Septuaginta tetapi tiada didalam teks Masoretis dikenali sebagai Deuterokanonika oleh Gereja Katolik Rom. Kebanyakkan daripada masyarakat Kristian Protestan merujuk kepada kitab-kitab ini sebagai Apokrifa dan tidak mengiktirafkan ia sebagai sebahagian kanon Alkitab. Namun demikian, kitab-kitab Apokrifa masih dimasukkan didalam Alkitab terbitan kelompok Protestan didalam bahagian khas yang berasingan daripada Perjanjian Lama dan Perjanjian Baru sehingga tahun 1820'an kerana ia dianggap sebagai berguna bagi tujuan keagamaan. Gereja Katolik Rom, masyarakat Kristian Ortodoks, dan masyarakat Kristian Oriental mengiktirafkan kitab-kitab ini dan ia lazimnya terkandung sebagai sebahagian daripada susunan kitab Perjanjian Lama.
No comments:
Post a Comment